Μόλις κυκλοφόρησε:

Η ευχή της Πορφυρίας ή ο ερωτύλος νεκροθάφτης. Μυθιστόρημα εποχής (του καιρού μας). Εκδόσεις Αγριομαραθιά, Αγουλινίτσα 2006. Σελίδες 667 (με τα εξώφυλλα). Χρυσόδετο, σε σχήμα σχεδόν ομαλού παραληλογράμμου, διακοσμημένο με ρόδακες και δικεφάλους αετούς (ένας μοιάζει με δικέφαλη πάπια, αλλά είναι στο πλάι και δε φαίνεται πολύ). Αριθμημένα αντίτυπα (1 έως 3). Τιμή, δεν έχει. Τα γνήσια αντίτυπα φέρουν την υπογραφή του συγγραφέως, ένθετο με οδηγίες χρήσεως, κατάλογο διευθύνσεων δημοσίων υπηρεσιών, αναχωρήσεις πλοίων και αεροπλάνων, θέατρα και κινηματογράφοι, τηλέφωνο κέντρου δηλητηριάσεων, διανυκτερεύοντα κτηνιατρεία. Τελείωνε, επιτέλους, ν’ αρχίσουμε!

Advertisement

(Τίτλος) ΤΑ ΝΕΑ μετατρέπονται σε blogger!
(υπότιτλος) Π. Καψής: Από τη χαρά μου, ξύρισα το μουστάκι μου!

Από την πρώτη του μήνα η εφημερίδα μας μπαίνει, πρώτη απ΄ όλο τον ελληνικό Τύπο, στον εικοστό πρώτο αιώνα: Μετατρέπεται σ’ ένα ζωντανό, σύγχρονο, νεανικό μέγα -Ιστολόγιο!

Κάθε συντάκτης θα έχει τη δική του σελίδα, όπως ως τώρα ο Μητσός, ο
Καμπύλης και ο Καπλάνι. Εκεί θα δημοσιεύονται τα άρθρα, τα ρεπορτάζ, οι αναλύσεις, οι απόψεις.

Αλλά, πόσο μεγάλη, πόσο συγκλονιστική διαφορά: Οι αναγνώστες θα
μπορούν να σχολιάζουν, να κρίνουν, να αξιολογούν κάθε άρθρο των συντακτών – και κάθε άποψη που θα φιλοξενεί η μεγάλη διαδικτυακή μας εφημερίδα. Θα προτείνουν τα δικά τους θέματα, αυτά που επιθυμούν να προβάλλουν ΤΑ ΝΕΑ. Θα γράφουν οι ίδιοι για τα θέματα της αρεσκείας τους και ΤΑ ΝΕΑ θα φιλοξενούν τα κείμενά τους χωρίς καμιά παρέμβαση. Με τον τρόπο αυτό θα συν- διαμορφώνουν την ύλη, το στυλ, αλλά και την επιρροή της εφημερίδας (τους) στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της χώρας.

Δηλαδή, «προσοχή!». Στο στρατό ήμαστε και οι τέσσερις πριν κάμποσα χρόνια. Η διαφωνία κά-θε-τη:

– Προσοχή βαράμε με το αριστερό!
– Με το δεξί!
– Εγώ ήμουνα σε διμοιρία επιδείξεων!
– Κι εγώ γιατρός σε τάγμα μαυροσκούφηδων!
– Αριστερό!
– Δεξί!

Δεν έβγαινε άκρη – μπήκε ο νοσηλευτής.

– Αριστερό ή δεξί;
– Αριστερό!

Η αριστερή παράταξη πανηγύρισε (προηγήθηκε 3-2) αλλά όχι για πολύ, γιατί πέρασε κι ο οδηγός.

Το διάβασα το καλοκαίρι, στην Κεφαλλονιά. Μονορούφι, όπως γίνεται κάθε φορά που θα ανοίξω ένα συναρπαστικό βιβλίο. Το συγκεκριμένο, το τελευταίο μυθιστόρημα του Μάνου Ελευθερίου, δεν το βρήκα συναρπαστικό επειδή μου άρεσε η γραφή του, αλλά για το θέμα του.

Η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, ερωμένη του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη, σωτήρας πολλών συλληφθέντων από τους Γερμανούς, τριάντα έξι ετών, όμορφη γυναίκα, συλλαμβάνεται στις 21 Δεκεμβρίου 1944, ώρα 5.30′ το απόγευμα, από άνδρες της πολιτοφυλακής Πατησίων. Το ίδιο βράδυ, γύρω στις μία, εκτελείται. Ήταν, ίσως, το πιο διάσημο θύμα του ΚΚΕ κατά τα Δεκεμβριανά – και οι νικητές εκμεταλλεύτηκαν την δολοφονία της, για προπαγανδιστικούς λόγους. Τόσο έντονα, που μερικά χρόνια αργότερα ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η δολοφονία της ήταν ανοησία (στο βιβλίο, σελ. 61-2). Η Ελένη Παπαδάκη είχε ήδη περάσει στην περιοχή του μύθου.

Σάββατο μεσημέρι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αναζήτησα τρία βιβλία. Το πρώτο («η μάστιγα του Θεού») το βρήκα αμέσως, στον ΜΑΛΛΙΑΡΗ. Το δεύτερο το βρήκα στο ΚΕΝΤΡΙ, λίγο παρακάτω στην Δημητρίου Γούναρη. Το τρίτο δεν το βρήκα καθόλου – και με στεναχώρησε αυτό, γιατί επρόκειτο για το «Χημείο του Παρακράτους». Φίλες και φίλοι, έχω την τιμή να γράψω σήμερα δυο λόγια για το «μικρό ημερολόγιο συνόρων» του Γκασμέντ Καπλάνι, που διάβασα «με τη μία».

1. Το βιβλίο διαβάζεται πολύ εύκολα. Έχει ένα μικρό προοίμιο, 30 σύντομα κεφάλαια κι έναν κάπως μεγαλύτερο επίλογο.

2. Κάθε κεφάλαιο έχει δύο μέρη: στο ένα παρουσιάζεται η ζωή του Αλβανού μετανάστη στην Ελλάδα – από τον πρώτο καιρό (1991) μέχρι σήμερα και το δεύτερο είναι ένα χρονικό των πρώτων ημερών, όταν μια νεοσύστατη παρέα πέντε Αλβανών (παράλληλα με χιλιάδες άλλους) περνάνε τα σύνορα και βρίσκονται σ’ ένα στρατόπεδο προσφύγων, στις Φιλιάτες.

Μην παραξενευτείτε που ποστάρει ένας που έχει φύγει. Το πέρασμα από τη ζωή στην επόμενη κατάσταση είναι κάτι που ακόμα δεν έχω καταλάβει, αν και μου συνέβη, αλλά το πρώτο μου συμπέρασμα είναι ότι εξακολουθείς να υπάρχεις – τουλάχιστον όσο υπάρχουν αυτοί που σε θυμούνται και σε σκέφτονται.

Να, τώρα, ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι είμαι ανύπαρκτος; Αφού βλέπω τη σκέψη μου να περνάει από το πληκτρολόγιο του υπολογιστή στην οθόνη, και από κει, αν όλα πάνε καλά, στον τεχνητό, αλλά υπαρκτό και ζωντανό κυβερνοχώρο. Το πάω και πιο μακριά: ποιος ξέρει αν με τον τρόπο αυτόν δεν εξασφαλίζω μια παράταση της ύπαρξής μου, επ’ αόριστον; Το ίχνος μου θα μπορεί να εντοπιστεί, όσο θα υπάρχει κυβερνοχώρος. Δεν είναι κι αυτό μια αίσθηση (έστω, ψευδαίσθηση) αθανασίας;

ιστορίες

Είμαστε συγκάτοικοι στο πρώτο έτος, σ’ ένα διαμέρισμα πίσω από τη φοιτητική λέσχη, το οποίο σε χρόνο μηδέν έγινε κέντρο διερχομένων (Μεσσηνίων – αργότερα παλαιοελλαδιτών) πρωτοετών.

Καπνίζαμε και πίναμε κονιάκ ΒΟΤΡΥΣ και ΜΕΤΑΞΑ. Ως νότιοι δεν περιφρονούσαμε το ούζο και το κρασί, αλλά η γνώση και η τσέπη μας ήταν προβληματικές ακόμα – και δηλητηριαζόμαστε με ρετσίνες (τότε κάποιος από εμάς έβγαλε το σλόγκαν: ΚΟΥΡΤΑΚΗΣ, έμαθε τον κόσμο να πίνει μπύρα!)

Βρισκόμουν στην έκτη ή την έβδομη έλξη όταν άκουσα το Μπόγκυ, αφεντικό στο γυμναστήριο, να φωνάζει από το βάθος της αίθουσας «Μιχάλη, τηλέφωνο!»

Ολοκλήρωσα το σετ, κρέμασα τη μπάρα στους ορθοστάτες, έκανα δυο τρεις χαλαρές εκτάσεις και πήγα προς το τηλέφωνο. Υπολόγισα πως θα ήταν η Τίνα, μια τσουλίτσα από τον Εύοσμο. Την είχα γνωρίσει το προηγούμενο βράδυ στο Σπλέντιτ, το θερινό σινεμά, και  φρόντισα να βρεθούμε δίπλα δίπλα στο μπαρ. Ψωνίζοντας τσιπς και βυσσινάδα έμαθα τ’ όνομά της και της έδωσα το τηλέφωνο του Μπόγκυ, υπολογίζοντας πως θα περνούσα το επόμενο πρωινό στο γυμναστήριο. Φαινόταν κάπως άβγαλτη, αλλά γεμάτη διάθεση. «Άστηνα λοιπόν να περιμένει λίγο…»

Το γυμναστήριο δεν είχε κόσμο. Ιούλιος και όλοι την είχαν κάνει για Χαλκιδική. Δυο τρεις αρχάριοι μονάχα, παιδευόντουσαν στο μονόζυγο και τις έλξεις.

«Γυναίκα;» ρωτάω το Μπόγκυ, που ξεφύλλιζε με αφάνταστη βαρεμάρα ένα διάβασέ με. «Ναι!» Παίρνω ύφος. «Έλα κούκλα μου» λέω γλυκά στο ακουστικό. «Τον κακό σου τον καιρό!» μου απαντάει μια γνωστή αντρική φωνή. Ο Στάθης. Έκανα τη χαρακτηριστική κίνηση με το μέσο κάθετο στα άλλα δάχτυλα, ενώ ο Μπόγκυ χαχάνιζε ευχαριστημένος με την εξυπνάδα του. «Έλα ρε Στάθη, λάθος. Τι τρέχει;» Ακούστηκε νευρικός. «Μπορείς ναρθείς αποδώ;» «Το βραδάκι;» «Τώρα!» «Τώρα; Έλεγα να την κάνω, για μπάνιο…» «Είναι ανάγκη!» «Καλά. Σε μισή ώρα είμαι εκεί».

Αχ, 

τα σφυρά τα ηλιοψημένα 

οι κνήμες του μπρούντζου 

τα σκέλη που ξεπερνούν κατά τι την ορθή γωνία 

στην πίσω θέση της μηχανής.

 

Αχ, 

ο ήλιος κι ο αγέρας 

καθώς φιλάνε εναλλάξ, οι μόρτες, 

το φανερό και το ψευτοκρυμμένο 

στις παραβολές του κόρφου και της πυγής.

 

Αχ, 

τα μελένια βλέμματα 

οι ίσκιοι που πέφτουν ζευγαρωμένοι στα βότσαλα 

η κάψα στο μεσόφρυδο του μεσημεριού 

των χειλιών τ’ αγγίγματα

αχ!

Στην τρίτη του ποιητική συλλογή (Ευθύτης Οδών) ο Άρης Αλεξάνδρου έχει περιλάβει ορισμένα καβαφικά ποιήματα – καβαφικά με την έννοια ότι χρησιμοποιεί, με μεγάλη ελευθερία, πολλά στοιχεία της καβαφικής γραφής. Είναι ενδιαφέρον ότι υπάρχει κι ένα ποίημα με άμεση αναφορά στον Ιουλιανό – οι παλιότεροι φίλοι θυμούνται ίσως το κομμάτι για τον Καβάφη και τον άτυχο πρίγκιπα. Το ποίημα του Αλεξάνδρου έχει τίτλο Δάμων ο Εθνικός (ο Δάμων είναι φανταστικό πρόσωπο) και είναι το εξής:

Γυρίζοντας ο Δάμων στην πόλη της Κορίνθου
βρήκε τους πρώην οπαδούς του Παραβάτη μουδιασμένους.
Η Μάρθα η γυναίκα του τη νύχτα
σηκώνοντας τα πόδια ευλαβικά
(μην τύχει και ο ίσκιος τους πέσει στις άγιες εικόνες)
είπε πνιχτά, σαν να ξομολογιόταν.
«Πρέπει να πας στον εφημέριό μας και να υποσχεθείς
πως η καρδιά σου του λοιπού
θα είναι ταπεινή – ως δρόσος επί χλόης.

Έπινα πάντα, από τον καιρό που ήμουνα πρωτοετής, εδώ και μια ντουζίνα χρόνια περίπου. Ωστόσο υπάρχουν ορισμένες λεπτές διαφορές ανάμεσα στο τότε και στο τώρα της σχέσης μου με το αλκοόλ. Τότε έπινα μόνο με παρέα, συνήθως φτηνό κρασί, κονιάκ, ούζο και μπύρες, ακούγοντας Καζαντζίδη σε λαϊκά ταβερνεία και ατημέλητα φοιτητικά σπίτια. Το πιοτό συνοδευόταν από ατελείωτες συζητήσεις επί παντός επιστητού: Γυναίκες, πολιτική, μεταφυσικά, γυναίκες, ποδόσφαιρο, κινηματογράφος, τσόντες και γυναίκες. Όλα στις χαμηλότερες δυνατές τιμές αγοράς, με δανεικά αν αυτό ήταν εφικτό.

Στους παρόντες χρόνους βρίσκομαι σπάνια με παρέα κι έτσι συνήθισα να πίνω μόνος μου. Έμαθα πια να ξεχωρίζω τις ποικιλίες των κόκκινων κρασιών, τα μάλτ ουΐσκι, τις ανεπαίσθητες διαφορές στις βότκες και ό,τι διαφοροποιεί τις ελληνικές από τις τσέχικες μπύρες. Σημειώνω ότι μπορώ πλέον να πληρώνω αυτά τα ακριβά ποτά και να συνοδεύω την κατανάλωσή τους με Τσάρλυ Πάρκερ, Τελόνιους Μόνκ και Βασίλη Τσιτσάνη. Ενίοτε, με Μαρία Κάλλας – ταιριάζει θαυμάσια με το καλό αλκοόλ.